jueves, 13 de octubre de 2016

Confuso

Siento confusión y pánico en el día a día. ¿Por qué dichos sentimientos? Es ser disconforme una enfermedad que me está erosionando. No tengo ni idea por qué continuamente cuestiono mis decisiones, mis actos, mis resultados en el trabajo, incluso mis competencias para mi actividad diaria.
No creo, ni quiero ser estudio de ningun psicopatólogo, porque creo que alguien externo vaya a apreciar nunca que es lo que realmente me pasa.
Puede ser soledad, o un cortocircuito. No lo entiendo, tengo una novia genial, tengo los mejores amigos que nadie puede tener, una familia muy especial a la que adoro. Pero me siento incomprendido. ¿Por qué las ideas no fluyen de mi boca a la velocidad que mi cerebro las procesa? Podiblemente sea al revés y mi cerebro haya decidido ir más despacio que el resto del universo.
Estos son barrotes en una celda no física que inhiben mi felicidad. Ya que no se és feliz hasta que uno no es capaz de reirse de uno mismo. Me tomo demasiado enserio todo lo que hago, porque creo que tendra repercusiones en el futuro para mucha gente.  Visto desde fuera, es demasiada megalomanía temporal... ¿Quien soy yo pues para decir que algo de lo que haga, afectará a alguien (sociedad, humanidad, la tierra, el universo)?
Ya me lo decía mi padre ya, quien mucho abarca, poco aprieta. Creo que he tratado de abarcar demasiado.

Saludos,

Pau Rodenas 13-10-16

sábado, 13 de junio de 2015

Soledad, soletat, solitude

Últimamente, me acompaña una extraña amiga Soledad. Llevaba tiempo dejandose ver por mi casa, por el trabajo o incluso cuando disfrutaba de la compañia de algunos amigos. Pero ahora, ha venido a mudarse a mi habitación. La he acogido, como lo haria con cualqyier amigo o conocido. Le he dado cobijo y se va a quedar por un tiempo. Me acompaña en mi trabajo y en mi vida cuotidiana, como una sombra. Me aparta de Alegria o Luz. En cambio, invita a sus amigos, Pereza, Desidia, Aburrimiento. Trato de alejarla, pero se ha pegado a mi como una sanguijuela. Empeze estando a gusto, como cubierto con una sabana de seda. Luego paso a ser un cofre de frio acero cubriendome.
He de sepultarla, antes de que ella lo haga conmigo.

Ultimament m'acompanya una extranya amiga, Soletat. Duia temps fent-se veure per ma casa, per el treball o inclus quan gaudia de la companyia d'alguns del meus amics. Però ara, ha vingut a viure a la meua habitacio. L'he acollida, com ho faria per qualsevol amic o conegut. Li he donat refugi i ha vingut a quedar-se un temps. M'acompanya en el meu treball i en la meua vida quotidiana, com un ombra. M'aparta d'Alegria o Llum. En canvi, convida als seus amics Peresa, Desidia i Avorriment. Tracte d'allunyarla, pero s'adhereix a mi com un esclatasangs. Vaig començar estan a gust, com covert per un llançol de seda. Despres va passar a ser un cofre fret i metal.lic cobrint-me. He de soterrarla abans de que ella ho fage amb mi.

Lately, a strange friend is with me Solitude. She was visiting my home, work or even when enjoying the company of some friends time to time. But now she has come to move into my room. I've received her, as I would do with any friend or colleague. I have given shelter and will be for a while. I accompanies me in my work and in my daily life, like a shadow. Hapyness is away from me or Light. Instead, she invite her friends, Laziness, Boredom and Apathy. I try to push it away, but it has stuck to me like a leech. I started being comfortable, like covered with a sheet of silk. Then become a chest of cold steel covering me.
I have to bury her before she does it with me.